تاریخچه کاشتـ مو
تاریخچه به کارگیری از بخش‌هایی از پوست سر که در آن بافتی از پوست سر به همراه منشا دارای اهمیت تولید خونش به یک حیطه طاس کاشته شود , به قرن ۱۹ بر میگردد . به کار گیری از تکنیک‌های کاشت موی امروزی به دهه ۳۰ میلادی در ژاپن بر می گردد که آن موقع جراحان از گرافت‌های کوچک و چه بسا «گرافت‌های واحد فولیکولی» برای جایگزین کردن بخشها مجروح ابرو یا این که مژگان , اما نه در رابطه با برطرف سازی طاسی , به کارگیری می‌کردند .
در آن دوره تلاش‌های آن ها مورد دقت گسترده‌ای قرار نگرفت , و آسیب‌های جنگ جهانی دوم به میهن آنان پیشرفت‌های آنها را تا دو دهه دیگر پنهان نگه داشت . در آخرها دهه ۵۰ بود که زمان امروزی عمل کاشت مو در دنیا غرب آغاز شد , وقتی که یک کارشناس پوست نیویورکی به نام نرمن ارنریش ( (Norman Orentreich ) با استفاده از بکارگیری گرافت‌های آزاد دهنده در بیماران دارنده الگوی طاسی مردانه آغاز به تست کرد . قبل از این تصور می شد که موی کاشته شده بیشتر از مو اول در ناحیه «گیرنده» پرورش نمیکند . ارنریش نشان داد که به کار گیری از چنین گرافت‌هایی منجر میگردد که موهای جدیدی در ناحیه گیرنده پرورش نمایند که تداوم آنان به همان اندازه‌ای باشد که در محل اول خویش در اختیار داشته‌اند .
تعریف گرافت
درصورتی که با ذره بین به دقت به موهای جلو و یا پشت سر نگاه کنید متوجه می شوید که تعدادی از موها به طور تک شاخه , یکسری به طور دو شاخه , یکسری به حالت سه شاخه و برخی چند نیز به شکل چهار شاخه از پوست بیرون گردیده اند . به هر یک از این مدل های یک تا چهار تای گرافت گفته می شود . یعنی هر گرافت عبارتست از یک یا یکسری پیاز موی که ساقه ی انها از یک نقطه از پوست بیرون گردیده اند .
